با روند مهاجرت روچینیان  و مخصوصاً منطقه براکوه گناباد این منطقه با کاهش شدید جمعیت مواجه شده و چه بسا خطر انقراض و نابودی ، ان را تهدید می کند .سالهای نه چندان دور این روستاها همگی روستاهای پر چمعیتی بودند که در کمتر روستایی مشاهده می شد که مدرسه وجود نداشت ولی اکنون بعد از چندین سال نه تنها مدرسه ها تعطیل شده است بلکه اندک دانش اموزی هم که وجود دارد به مدارس مناطق شهری  می رود . ایا تا به حال فکری به حال این موضوع کرده اید که اگر چنانچه ارتباط ما با زادگاه مان قطع شود بخش مهمی از شادی  خود را از دست خواهیم داد و ممکن است روزی که می خواسته باشیم دوباره به ان سرزمین برگردیم دیگر جایی و دلیلی برای بازگشت نداشته باشیم . ایا تا به حال به این فکر افتاده اید که ممکن است این خشک سالی ها به دلیل مهاجرت همشهریان به دیگر نقاط کشور بوده باشد چرا که خداوند با محاسبه گری قوی خود متناسب با توان و نیروی انسانی جمعیت منطقه آن ها را از نعمت های خود بهره مند  می سازد .به طور مثال    اگر  الان در  روچی اب فراوان وجود می داشت ایا کسی بود که بتواند از این اب استفاده بنماید و ایا نیروی انسانی کافی در منطقه وجود دارد که آن را بکار ببندد ، یقیناً جواب شما نیز منفی است . و  چنانچه خشک سالی یک مشیت الهی است باید راه و چاره ای بیندیشیم و پیش از ان که دیر شده باشد اقدامی انجام دهیم . به نظر من جایگزین کردن گیاهان متناسب با مناطق کم اب با گیاهانی که به آب فراوان نیاز دارند، کوچک کردن محدوده اراضی کشاورزی ،بهره وری  ،  استفاده از روش های نوین در ابیاری و توجه به دامداری های صنعتی گزینه مناسبی برای رونق سرزمین ماست .

لازم به ذکر است که مزرعه پژوهشی گیاهان کم آب توسط اینجانب در دست بررسی است .