نان غدیری :

یکی از سنت های خوبی که در روستای روچی از قدیم الایام وجود دارد  نان غدیری است . این نان ها از طرف مالکان زمین های وقفی  که مخصوص روز عید غدیر در نظر گرفته شده است بین مردم روستا توزیع می شود  و حدود 3 الی 4 زمین در روچی برای این روز وقف شده است . واقفان این زمین ها که از نسل های گذشته ما بوده اند با ژرفای عمیق فکری که داشته اند و با توجه به این نکته که ثواب کار خیر برای شادی مردم اهمیت ویژه ای دارد دست به این کار ابتکاری زده اند و در زمان هایی که هیچ وسیله ارتباطی نبوده و یک نان به قیمت یک جان بوده است  مردم را از این روز فرخنده اگاه می کرده و لبخندی بر لبان انها می نشانده اند  .آیا چنین کاری در نسل جدید انجام می شود ؟ آیا اهمیت عید غدیر و سایر اعیاد مذهبی برای نسل جدید تعریف شده ، است؟ آیا می دانید که زمانی که یک زمین در روچی وقف می شده است بهای آن زمین با زمین های مهم تجاری شهرهای بزرگ برابری می کرده است؟.

همه اینها نشان می دهد که اهمیت این روزها برای گذشتگان ما  بیشتر بوده و آنها قلبی به وسعت دریا داشته و ما در این زمینه عقب افتاده ائیم !. 

جشن سیزده فروردین ماه روزبسیارمبارک وفرخنده است

.ایرانیان چون درمورداین روزاگاهی کمتری دارند آن روزرانحس می دانندوبرای بیرون کردن نحسی ازخانه وکاشانه خودکنارجویبارهاوسبزه هامی روند.وبه شادی می پردازندیکی ازآداب روزسیزده بدرگره زدن سبزه ازجمله رسومی بودکه تقریباتمام زنان ودختران به خصوص دختران دم بخت وخانه مانده رادربرمی گرفت .وبه این شکل انجام می شدکه بایددوساقه سبزه رابه هم گره بزنندونیت بکنندتاحاجتشان رواشود.به همین دلیل دراولین فرصت به میان سبزه هارفته تادوساقه آنرادردست می گرفتندوباخواندن اشعاری نیت خودرابر زبان می آوردنددرابتدا واجب بودبگویند(سبزی توازمن  زردی من ازتو)وبعدمناسب باحاجت خوداشعاری رازمزمه میکردندکه مشهورترین آنهااین بود(سیزده بدر-سال دگر-خونه شوور-بچه بغل )خلاصه باهرگره نیتی کرده وبزرگترین دلهره آنهااین بودکه مباداساقه نازک سبزه پاره شودوحاجتشان روانشود باهمه این تفاسیر:

وعده همه هم ولایتی هاروزسیزده بدر سرتخت علی آباد

پیامبر اکرم (ص )فرمودند

هرکس که برادر دینی خود را با شیرینی اطعام کند خداوند تلخی مرگ را از او دور می کند

 همزمان با ولادت حضرت امام حسن مجتبی کریم اهل البیت افطار گشائی که توصیه فراوان گردیده است شروع می شود بهمین مناسبت یکی از رسومات جالب روستا را شرح میدهیم

در گذشته عده ای از بزرگان املاک ویا اشجار ....را جهت تلاوت سی جزء قرآن مجید وقف نموده تا وارثین آن مرحوم یا مرحومه از درآمد آن اعیان یا اشجار به سی نفر از قاریان محترم قرآن که هر کدام جزئی از قرآن را تلاوت مینمودند افطار دهند واین کار تا زمان حال نیز ادامه دارد ولی با کمی تفاوت .میگویند در قدیم قاریانی که سی جزء قرآن مجید را قبول می کردند یک الی دو ساعت قبل از افطار گرد هم می آمدند وبصورت گروهی یا انفرادی قرآن را تلاوت مینمودند وسپس روزه خود را افطار می کردند ولی اکنون تلاوت قرآن در منازل انجام می شود . سفره ها در قدیم بسیار ساده ،دوراز تجملات وبی ریا می بود ولی الان متاسفانه از آن واقفی که این عمل خدا پسندانه راانجام دهد که اعیان یا اشجاری را وقف نماید دیگر خبری نیست دوم اینکه تعداد قاریان قرآن بدلیل مهاجرت ویا مرحوم شدن قاریان پیر کم شده است ومجریان ختم سی جزء جهت توزیع سی جزء با مشکل روبرو می باشند وتعداد اندکی از جزء های قرآن تلاوت می شود .سوم اینکه بخاطر خشکسالی های چند سال اخیر ودرآمد کم واز همه مهمتر رنگین شدن سفره ها تامین هزینه از محل موقوفات جوابگو نبوده ومجریان این امر خیر، خود نیز هزینه مینمایند. انشاء ا... که این سنت خداپسندانه ادامه داشته باشد و واقفین بیشتری به این سمت وسو کشیده شوند.